Zeilen naar de Isles of Scilly

BLOG 4:
Dag 22: Woensdag 4 juli 2012; Cowes.
Goed geslapen, de laatste ferry ging gisteren om 23.15 uur uit de haven en de kapitein van de eerste ferry vond dat iedereen mocht weten dat hij vertrok, hij gebruikte zijn toeter.
Voor het ontbijt eerst de afvoer van de pantry ontstopt. Daarna gelijk het vloertje gesopt en ontbeten. Boodschappen gedaan in het centrum. Cowes heeft een gezellig winkelcentrum met veel kleine winkeltjes. Alle proviand weer aan boord gebracht en nogmaals naar het centrum gefietst. Zelfs dat gaat flink heuvelopwaarts, ik moet vaak afstappen. Na het winkelcentrum volgt nog een lange promenade langs het water. Bij een watersportzaak een nieuwe rol zeil reparatie tape gekocht en een Frans gastenvlaggetje. Daarna direct doorgefietst naar de Chain Ferry. Deze was defect en vervangen door een klein heen en weer bootje. Jammer want deze Chain Ferry is heel bijzonder. Aan weerszijden van het schip is een ketting voor de aandrijving van het schip. Alle verdere verkeer op de rivier wordt dan even stopgezet. Ik wil met de ferry over van West naar East Cowes om naar het Osborne House te fietsen. Dat ging weer flink heuvelopwaarts.
Het Osborne House is totaal anders dan de kastelen die ik reeds bezocht. Dit huis is veel later gebouwd, ongeveer 1850. In opdracht van de koninklijke familie. Te vergelijken met Het Loo. Er komen veel bejaarde Engelsen en schoolklassen. Het huis is volgestouwd met schilderijen en andere voorname prullaria. Ik raak er een beetje op uitgekeken en was waarschijnlijk de snelste bezoeker van het huis.
De tuin is erg groot en mooi. In een ommuurde tuin worden speciale planten gekweekt. Een wandeling rondom de tuin heb ik niet afgemaakt want plotseling stond ik weer op de parkeerplaats naast mijn fiets.
De Heritage Membercard is goed besteed. De terugweg, heuvelafwaarts ging veel sneller.
De Chain Ferry is nog niet gerepareerd zodat ik weer met de kleine ferry terug moet.
Op de Almare nog wat kleine karweitjes gedaan: een knoop van een kussen aangenaaid, de cooker gevuld met brandspiritus.
De achterklep weer aangebracht. Het blijkt dat de bbm ook ver genoeg kan kantelen met de achterklep. Eronder kan ik weer veilig de puts en de landvasten bergen. Morgen wil ik naar Yarmouth. Het is maar een stukje van 9 – 10 mijl. Van daaruit wil ik een grotere afstand naar het westen afleggen.
Het weer was vandaag zeer afwisselend. De wind kwam weer uit het Zuiden en het was warmer, maar ook af en toe nat. ’s Avonds brak de zon door en kon ik nog eventjes buiten in de kuip lezen.
Daarna weer op de fiets gesprongen en door West Cowes gefietst. Zeer vermoeiend al die heuveltjes. Op de duur kwam ik terecht op de erg lange promenade. Je mag er fietsen, maar voetgangers hebben er voorrang. Goed weer om foto’s te maken. Nu is het 10 over 10, tijd voor een neutje. O, ja op de promenade een foto gemaakt van een Engelsman met wier op zijn hoofd. Hij woont in Noorwegen en leek nu op Erik de Noorman. Ik zal hem de foto mailen.
Dag 23: Donderdag 5 juli 2012; Cowes – Yarmouth.
Vanaf Cowes zijn mijn verdere bestemmingen op grote afstand. Meer dan 40 mijl. Bovendien heb ik niet zo veel van de Isle of Wight gezien. Yarmouth wordt aanbevolen. Volgens de GPS is maar een afstand van 8,8 mijl. Van ligplaats naar ligplaats is het 11 mijl.
Ik ga te vroeg weg, ongeveer twee uur voor HW. Dan staat er nog meer dan 2 mijl tegenstroom. De zeilen kunnen neer want zeilend tegen de stroom geeft 0,0 mijl snelheid. Ik vaar dit stukje dus op de motor en ben er al iets na enen. De havenmeester vaart me tegemoet en begeleidt me naar een mooi plekje. Wel duur, dit is tot nu toe de duurste haven: 26 pond. En het douchen kost nota bene 1 pond 30!
Zelfs de flappentap bedondert me hier, ze berekenen kosten over mijn geldopname.
Voor de toegang tot de pier vragen ze een bijdrage van 3 pence. Maar, niet zeuren, het weer knapt geheel op, korte broekenweer! Ik kan zelfs in de kuip zitten en lezen.
Yarmouth is een mooi en gezellig plaatsje. Er is een grote jachthaven en er komen veel ferry’s.
De buren raden me aan om niet voor HW te vertrekken. Na HW is de stroom mee erg sterk, maak er gebruik van.
’s Avonds nogmaals op de fiets gesprongen en richting de Needles gefietst. Ben niet zo ver gekomen. Wight is erg heuvelachtig, vaak moet je afstappen en verder lopen. Het autoverkeer is er totaal niet op fietsers ingesteld.
Het internet is een beetje sloom vandaag. Met moeite krijg ik mijn E-mail binnen. Ook de weerberichten komen haperend door. Morgen is er weinig wind. De Met Office spreekt van zuidwest en volgens windguru komt de wind bijna geheel uit het zuiden. Ik zie het morgen wel.
Mijn bestemming is Lullworth Cove. Een bijzondere bestemming, een soort lagune , te bereiken door een opening van 80 meter. Je moet er ankeren.
In Yarmouth ligt de Abel Tasman; een bruine vaart schip. Ik sprak met twee Duitse bemanningsleden die trouwens zeer goed Nederlands spreken. Ze zijn op weg naar Brest voor een zeilevenement.
Dag 24: Vrijdag 6 juli 2012; Yarmouth – Lulworth Cove:
Je wordt in Yarmought geacht voor twaalven te vertrekken. Ik doe het niet , maar vertrek iets later bij bijna HW. De stroom staat nog een beetje tegen.
De tocht gaat langs Hurst Point naar de Needles. Onderweg kom ik een boei tegen met de naam Bell. Inderdaad, er zit een bel op, door de deining hoor je hem. Tot en met de Needles gaat het op de motor. Tot iets voor de laatste boei die ik op de GPS Needout heb genoemd.
Mijn gewenste bestemming is Portland, maar deze haven is niet te bezeilen. Ik ga meer richting Poole. Het gaat wel snel, met de stroom mee gaat het tot 3 knopen sneller.
Voorbij Anvil Point kies ik voor een lange slag om daarna in één keer langs St. Alban Head te zeilen. Om vaart te houden heb ik de motor bijstaan.
Met deze koers merk ik dat Lulworth Cove te bezeilen is. Deze Cove hou ik aan als de bestemming voor vandaag, want voor Portland moet ik weer kruisen. Bovendien heb ik het nat en koud!
De opening van Lulworth Cove is inderdaad smal: 80 meter. Aan bijna alle zijden is de Cove omringd door hoge heuvels. Het is een mooie ligplaats! Eerst ga ik er voor anker in de zuidoost hoek bij een diepte van ongeveer 3,5 meter. Als er een visser langskomt wenk ik hem en vraag of deze plaats nu wel goed is om te ankeren. Hij aarzelt en raadt me aan om één van de moorings te gebruiken. De helft wordt toch niet gebruikt zegt hij. Zo gezegd en gedaan. Maar deze plek is recht voor de ingang van de Cove en de wind komt er recht naar binnen. Daardoor ligt het er erg onrustig. Wat te doen, weggaan en toch naar Portland? Dat is nog 8,5 mijl plus het deel achter de pieren. Eerst ga ik eten!
Daarna bij het koffiezetten wordt de beslissing voor mij genomen! De eigenaar van de mooring komt aanvaren en verzoekt me vriendelijk een andere mooring te nemen. Hij wil mij helpen vastmaken aan de eerstvolgende. Ik besluit echter om verderop aan de westzijde een mooring te gebruiken. Daar ligt het inderdaad een beetje rustiger. Ik slaap vannacht in de kajuit want het vooronder gaat te erg heen en weer. De schippers van de vorige mooring maken hun schip vast en zwemmen naar de kant.
Nu is het na tienen, de regen valt nog met bakken uit de hemel. Af en toe kijk ik of de Almare nog goed aan de mooring ligt. Het zal een onrustige nacht worden. Nu nog even de foto’s in Picasa zetten. Het moet allemaal iets sneller want ik heb geen walvoeding.
Morgen naar Bridport? Dat is ongeveer een afstand van 25 mijl.
Dat is niet gelukt, de volgende dag ging er een vloedgolf over Bridport. Door de voortdurende regenval moesten er veel mensen hun huis uit, zag ik later op de tv in een hotel.
Dag 25: Zaterdag 7 juli 2012; Lulworth Cove:
Het werd een erg onrustige nacht, ik denk dat ik twee uur heb geslapen, de wind is aangewakkerd en komt soms zelfs recht in de Cove! Dat is niet goed! Er is hier geen internetbereik, dus geen weerbericht. Via de marifoon lukt het ook niet! Wat te doen?
Ik bel met de harbourmaster van Portland. Hij geeft geen uitsluitsel en verwijst naar VHF 16 Coastguard Portland. Deze bereik ik via de hand marifoon, maar mijn signaal komt minder goed door. Zij verwijzen me naar kanaal 73 voor de communicatie. Ik vraag om advies: Blijven aan een wellicht onbetrouwbare mooringboei? Losmaken en naar Portland Harbour of Weymouht varen?
Als ik de boordmarifoon gebruik kom ik goed door. De coastguard verzoekt me op standby te blijven op kanaal 73. Dan volgt tegen tweeën (anderhalf uur later) het bericht: we vertrouwen het niet en sturen de boot van de Coastguard naar Lulworth Cove. Ze weten dat ik voorlopig nog wel save zit en niet in paniek of in gevaar ben.
Na een uurtje komt er een gigantisch schip van de coastguard de Cove binnenvaren en neemt via de marifoon kanaal 73 contact op met de Almare. Hoewel ik duidelijk heb gemaakt waar ik me in de Cove bevindt beseffen ze zich nu dat ze met dit grote schip niet langszij kunnen komen. Ze zetten een dinghy uit met twee bemanningsleden. Zij komen op me af en overleggen. Ik stel voor om los te maken van de mooring. Maar zij willen eerst overleggen met de lokale coastguardman Kevin en enkele lokale vissers. Losmaken en langszij het schip van de coastguard komen om daarna uit de Cove te varen in de shelter van het grote schip wordt me afgeraden want intussen is het meer dan windkracht 6!
Na hun overleg met de locals geven ze het advies: Ga van boord en zoek een hotel op. In het Kanaal is door Cherbourg windkracht 8 gemeld en daar waarschuwt men hier ook voor! Dat is schrikken, ik wil de Almare liever niet in de steek laten. Met behulp van de twee in de coastguarddinghy weten we de Almare een stukje te verhalen en nu vast te maken aan twee moorings. Met twee lange landvasten van de Almare en twee dikke lijnen van de Coastguard. Die lijnen moeten ze eerst van het grote schip halen.
Daarna vraagt men of ik met de Coastguard naar Weymouth wil of dat ik in Lulworht een hotel zoek. Ik kies voor het laatste, dan kan ik de Almare in de gaten houden. Men brengt mij met de dinghy aan wal waar ik door Kevin – een walmedewerker van de Coastguard word opgevangen. Hij noteert in het verblijf van de Coastguard alle gegevens van mij en de Almare. Van zijn vrouwelijke collega krijg ik koffie.
Daarna verwijst hij me naar een hotel: de Cove Inn maar deze blijkt vol te zijn. Ik meld me daarna bij Hotel Cromwell waar wel een kamer beschikbaar is. Intussen is het vijf uur geworden.
In het hotel bekom ik van de schrik. Ik loop nog een keer naar de Cove en zie dat de Almare goed ligt. Ik hoorde intussen van Kevin dat de mooring waaraan ik had vastgemaakt mogelijk voor een klein vissersscheepje bedoeld is. Als het ’s avond echt windkracht 8 was geworden was ik wellicht op de rotsen terechtgekomen. Ik eet ook in het hotel en duik om kwart over negen het hotelbed in. Ik heb wat slaap in te halen!
Blijft natuurlijk de vraag: HAD HET ANDERS GEKUND? Windkracht 8 werd in eerste instantie niet gemeld! Zelfs de lokale schippers verhalen in zo’n geval hun schip naar de dichtstbijzijnde haven en dat hebben ze nu niet gedaan. Had ik eerder uit de Cove moeten vertrekken? Zelfs de coastguard wist het niet en ging uiteindelijk uit van het ergste scenario. Bij nader inzien had ik wellicht aan boord kunnen blijven nadat de Almare aan twee moorings was bevestigd. Maar als het werkelijk windkracht 8 was geworden was dat ook geen pretje geweest. Uiteindelijk ben ik tevreden met de oplossing van mijn probleem. Maar ik wil mijn problemen eigenlijk zelf oplossen!
Dag 26: Zondag 8 juli 2012; Lulworth Cove – Weymouth.
7 uur opgestaan. Op de tv brengt teletekst me niet veel verder voor wat het weer betreft. Om kwart voor acht is de ontbijtzaal nog gesloten. Maar in de lounch staat een computer en deze mag door de gasten worden gebruikt. De Met Office geeft windkracht 4 – 5 aan voor dit gebied. Ik kan weer verder.
Na het ontbijt neem ik telefonisch contact op met de Coastguard en beloof hen hun twee lijnen naar Weymouth te brengen. Ook bel ik Kevin; hij wil er voor zorgen dat ik weer aan boord van de Almare kom.
Als ik aan het strand van de Cove aankom komt er ook een visser aan van het schip dat naast de Almare ligt. Ik dacht dat Kevin hem had benaderd om mij aan boord te brengen maar dat was niet het geval. Hij vindt het echter geen moeite want hij gaat toch aan boord van zijn eigen schip voor reparatiewerkzaamheden.
Ik bel Kevin nogmaals maar heb in de Cove geen bereik. Hij komt eventjes later naar de Cove en heeft al een roeibootje georganiseerd waarmee hij me aan boord wil brengen. Hij gaat er mee akkoord dat de visser me aan boord brengt maar vraagt bezorgd om de twee dikke dure lijnen van de coastguard. Die breng ik naar Weymouth zoals afgesproken.
Met veel moeite lukt het me om alle lijnen los te maken van de twee moorings. De Almare lag er netjes bij, het was wel ruw gisteravond, maar windkracht 8 is niet gekomen.
Onderweg naar Weymouth word ik ingehaald door een snelle rib van de coastguard / RNLI. Zij nemen de beide lijnen over. Waren ze bang dat ik ze niet terug zou brengen?
Tegen twaalven bereik ik Weymouh. Enkele keren wijk ik uit voor andere schepen die oefenen voor de Olympische Spelen die hier in augustus worden gezeild.
In Weymouth was het ontzettend druk. Het jaarlijkse Seafoodfestival wordt er georganiseerd! Als je wilde kon je bij ieder kraampje een stukje vis proeven + een slokje van de champagne van Pommery. Te veel mensen, ik hou er niet van.
Om me te melden bij de Harbouroffice moest ik door het gedrang. Na vieren werd het wat rustiger en loop ik het gehele rondje over beide kaden. Halverwege liet ik me overzetten met een roeiboot. Met handkracht werd ik naar de overkant gebracht.
Later de stad verkend op de fiets. Eten gekocht op het Seafoodfestival; een soort paella met daarin veel soorten vis. Langs het Fort, over de Esplenada, langs de Inner Harbour en door het winkelcentrum, ik weet hier nu de weg. Morgen benzine kopen en wellicht een bezoek brengen aan het Nothe fort en de bijbehorende tuinen. Nu is het kwart over elf, tijd voor de foto’s en om te kooi te gaan.
Dag 27: maandag 9 juli 2012; Weymouth.
Het is weer rustig in Weymouth, het Seafoodfestival is voorbij. Tijd om de was te doen en om benzine te kopen. Terwijl de was draait haal ik benzine in de King Street.
Op de fiets is het niet te ver. Lopen en zeulen met twee jerrycans hoef ik gelukkig niet meer. Daarna gaat de was in de droger. Gelukkig is er iemand van het personeel aanwezig voor aanwijzingen.
Na de lunch ga ik lopend naar het Nothe Fort en de bijbehorende tuinen. Voor dit Fort kan ik de Heritage Member Card niet gebruiken. De entree prijs voor senioren is 5 pond. Dit fort is gebouwd om de Fransen tegen te houden. 3 etages zijn er te bezoeken. Op het hoogste niveau staan de kanonnen. Munitie werd aangevoerd vanuit de onderste verdieping. De verblijven zijn op de begane grond. Interessant.
De aansluitende tuinen - eigenlijk een park – is ook de moeite waard. Vanaf een bankje gekeken naar het oefenen voor de Olympische Spelen van twee Nederlandse zeilschepen.
Net als gisteren was het weer goed. Een beetje bewolkt, maar warm en droog.
De route voor morgen voorbereid. Ik ga naar West Bay. Deze haven ligt naast Bridport waar de gigantische overstromingen zijn geweest. Eventueel kan ik nog kiezen voor Lyme Regis. Het ligt er aan hoe goed deze bestemmingen te bezeilen zijn. En bovendien moet ik er nabij HW naar binnen. Het is in noordwestelijke richting. Voorspeld wordt wind uit het westen. Ik verwacht dat het West Bay wordt.
Vanuit daar is wellicht één van de westelijke havens te bezeilen. Exeter, Paignton, Brixham of Dartmouth. Vanuit West Bay zijn de afstanden ongeveer 25 – 35 mijl schat ik. Morgen naar West Bay is ongeveer 26 mijl.
Dag 28: Dinsdag 10 juli 2012; Weymouth – Bridport (West Bay)
Had de wekker op half zeven gezet, maar werd om 6.15 wakker. Omdat mijn fiets al aan boord staat direct opgestaan want het is een stief kwartiertje lopen naar het toiletgebouw. Voor achten vertrokken. Er staat meer wind dan verwacht en als ik Portland Harbour voorbij ben wordt het nog heftiger. Windkracht 6 met hevige regen. Het land is totaal uit zicht verdwenen. Het is koud, guur, niet leuk. Ik hou mijn koers aan, maar zit er aan te denken de steven te wenden en terug te keren. Als de wind steeds zuidwest is heb je een gemakkelijke route terug. Maar het wordt een beetje lichter en als ik na een lange slag overstag ga zie ik Portland Bill verschijnen. Het lukt me net niet om de kaap voorbij te komen, ik moet nog een keer overstag. Het eerste deel had ik even de motor aan. Later was het niet meer nodig. Voorbij Portland Bill lijkt het hard te gaan. Ik vaar meer dan 6 knopen. Maar als ik op de GPS kijk zie ik dat ik nauwelijks vooruit kom. Ik heb 4,5 mijl stroom tegen.
Dat schiet niet op. Het is nu te riskant om het motortje te kantelen en te starten, het is nog windkracht 6. Later bij circa windkracht 5 lukt het wel en kan ik mijn snelheid vergroten. Dat is nodig want volgens de boeken kun je de West Bay slechts 2 uur voor en na HW in. Als ik zo door ga kom ik na meer dan 3 uur na HW bij de ingang van de haven.
Kort voor de haven probeer ik via kanaal 11 en 16 contact op te nemen met de havenmeester, ik krijg echter geen contact. Op de kaart staat tussen de pieren een diepte van 1.1 meter en later nog een drempel van 0,2 meter. Ik ga door en draai de kiel 60 omwentelingen omhoog. De diepgang van de Almare is nu ongeveer 1,2 meter. Tussen de pieren geeft mijn dieptemeter 2,8 meter aan, 1.7 meter meer dan op de kaart! Geen enkel probleem om deze haven aan te lopen.
Ik ga de binnenhaven in en vraag aan een visser waar ik kan liggen. Er zijn daar geen steigers, alle schepen liggen aan moorings. Zij verwijzen me naar de kleine drijvende piertjes in de buitenhaven. Er staan veel borden op die vertellen dat ze slechts voor de commerciële vaart zijn maar dat blijkt slechts voor één kant te gelden. Dus, daar om drieën vastgemaakt. De drijvende kade lijkt wel een cakewalk. Op zo’n steiger kun je zeeziek worden. Ook de Almare gaat aan deze steiger goed heen en weer.
Ik neem me voor om in de kajuit te gaan slapen. Het kan een onrustige nacht worden. Ik lig hier wel veilig naar mijn gevoel. De fiets aan wal gebracht en even op adem gekomen, het was een heftige tocht met daarbij de onzekerheid of ik wel de haven in kon.
De haven, de pier, de Esplanade en de verdere omgeving verkend. Er zijn veel toeristen. Foto’s gemaakt van de afgesleten bergen. Men noemt het hier een Jurassic Scene.
Ook het grootzeil vertoont kuren. Twee naden los! Zittend op de giek met naald en zeilgaren e.e.a. gerepareerd. Ik hoop dat het afdoende is. De Almare is toe aan nieuwe zeilen! (En een rolfok)
’s Avonds nog eventjes door de haven gelopen en het thuisfront gebeld.
Morgen is het om 12.30 uur HW. Ik zou dus om 9.30 uur kunnen vertrekken. De douche wordt voor mij om 9 uur geopend.
Door de hevige regenval is het naburige Bridport overstroomd. Het overtollige water werd door de rivier weggespoeld via deze haven. Eén schip is door de stroom meegevoerd en vergaan.
Morgen naar? Is erg afhankelijk van de windrichting. Het was wel goed om vandaag voor West Bay te kiezen. Deze bestemming was redelijk te bezeilen. Als de wind morgen zuidwest is zit ik redelijk goed voor Brixham.